Tahir ile Zühre:

Hazırlayan: Selçuk Taykutgül

Sayfa Sayısı: 75

İlk Baskı: 2011

"Zira bir elmanın yarısı o, yarısı o." (syf. 4)

Şiir şöyle başlar;

Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da

hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil,

bütün iş Tahir ile Zühre olabilmekte

yani yürekte.

Nazım Hikmet'in şiirinden duyduğum Tahir ile Zühre'yi ilk kez bu kitapta tanıdım. Tahir ile Zühre bir Türk halk hikayesidir. Hikayede sultan ve vezirinin çocukları olmadığından ızdırap çekerler. Dolaşırlarken bir gün, karşılarına bir dede çıkıverir. Dede, sultan ve vezirinin çocukları olsun diye dua eder. Daha duası bitmeden elinde bir elma belirir. Elmanın bir yarısını sultana, bir diğerini vezire veren dede doğacak çocuklarının adlarını Tahir ve Zühre koymalarını söyler. Beraber büyüsünler ve evlensinler der.

Tahir ve Zühre birlikte büyüler. Aşkı hissetmek vakitleri geliklerinde birbirlerine hislerini manilerle anlatırlar. Fakat birliktelikleri çok sürmez, Karadiken'in gizliden yaptığı işler ve sultan hanımın tuzakları yüzünden Tahir ve Zühre ayrılırlar.

Tahir önce Mardin hapishanlereine düşer, sonra Şat Nehri'ne sürülür. Tahir ya, yine döner dolaşır, ve gelir Zühre'nin yanı başına. Sultan bunları öğrenince küplere biter, işi bitirmek istercesine veririr bahtsız Tahir'in fermanını. Tahir'in boynu vurulur, Zühre'de üzüntüsünden oracıkta can verir. Tahir ve Zühre bilge dedenin dediği gibi ayrılmazlar, ölümleri birlikte gelir.

Şimdi Nazım Hikmet'in dediği şudur ki, Tahir olupta sevda adına koşmak, yahut Zühre olupta sevda adına beklemek, ikiside kutsal. Dayanma duygusu yürekten gelir, sabır ve metanet yürekten hissedilen meselelerde görülür. Yürekten hisseden, ucu ölüm olsa, zindan olsa, yalnızlık, yokluk olsada vazgeçmez. Yürekten hissedebilmek insanı korkusuz kılar.

Şiirde şunuda söyler:

Yani Tahir'i Zühre sevmeseydi artık

yahut hiç sevmeseydi

Tahir ne kaybederdi Tahirliğinden?

Sevda için ve sevda ile yapılan iş bir sonuca varmasa da değerlidir. Sevdanın değeri kişilerden gelmez, sevdanın değeri kendindendir. Tahir dürüstçe ve ısrarla sevdi. Tahir'in sevdası Zühre onu sevmeseydide özeldi.

Bu konu bana Necip Fazıl'ın "Utansın" şiirini hatrıma getirdi.

"Hey gidi küheylan, koşmana bak sen,

Çatlarsan doğuran kısrak utansın."

Demek insanın ortaya koyduğu hisler ve davranışlar, bu his ve davranışların yarattığı sonuçlardan daha önemlidir. Zühre'nin Tahir'i geri sevmesi değil, Tahir'in dürüstçe sevmesi önemlidir. At koşmaktan mesuldür, çatlarsa atın suçu yoktur. Zira insan yaptığı işler, konuştuğu sözler, hissetiklerinden sorumludur; ondan gayrısına eli yetişmez.

kitaba verdiğim puan: 6/10